Ambassadeurschap. Gastblog van @maryseducheine

Niet over dronken of boze ambassadeurs, maar over het ambassadeurschap voor je merk, je bedrijf of je beroepsgroep in relatie tot PR gaat het gastblog van Maryse Ducheine dit keer. Drie uiteenlopende voorbeelden uit het nieuws van de afgelopen week.

Oók tegen sluitingstijd
Het was RTL Nieuws dat één uur na de persconferentie over het nieuwe begrotingsakkoord als eerste de kijker en lezer een online tool voorschotelde: wat betekent het begrotingsakkoord voor jouw portemonnee? De koopkracht van de kijker, de burger, de kiezer. Vrijdagavond vijf over half twaalf: Klik aan en kies. Dat deed ik.

Aan de uitkomst van de koopkrachtberekening lag het niet, dat ik zo enthousiast was. Wel was ik gegrepen door hun snelheid en enthousiasme op twitter en online waarmee de RTL journalisten (van adjunct-hoofdredacteur tot redacteur) het nieuws en hun tool die avond aan de man brachten.

De RTL Nieuws journalisten zijn ware ambassadeurs voor hun merk. Ze maken samen met hun app, hun blogs, hun facts-site en hun permanente Wob-verzoeken bij de ministeries hun merkbelofte waar.

Ze doen dat door één ding simpelweg heel goed te doen: ze dóen het. Geen humbug, geen protestmanifestaties op het Malieveld of gemekker op opiniepagina's dat ook commerciële omroepen het best zwaar hebben. Wat ze laten zien is simpeler dan dat: de absolute wil om je doelgroep, je kijker, áltijd te bedienen. En daarin de eerste, de snelste én de beste te willen zijn. Na een slopende politieke en journalistieke marathon van twee weken, juist dán er zijn voor je doelgroep. Met de tong op je schoenen: 'Living the brand' heet dat ook wel in PR-kringen.

Kleine dingen
De meeste Twitter accounts van grote bedrijven zijn qua toon en content noodgedwongen vrij braaf en vaak gericht op 'zenden'. Niet zo gek. Want er ís vaak een beursnotering, er zíjn altijd-meelezende bazen, er zijn nog meer meelezende boze klanten. En als 'corporate' account de een retweeten en de ander niet, dat luistert nauwer dan je denkt voor een bedrijf in de AEX. Maar toch. Misschien kan er 'n pietsje meer schwung in. Soms zit dat in kleine dingen.

Drie grote AEX bedrijven werden afgelopen week genomineerd voor de Kristal, een prijs voor transparantie op het gebied van duurzaam ondernemen. Bedrijf 1 retweet de tweet hierover van het Ministerie van Economische Zaken die de prijs gaat uitreiken. Prima.

Bedrijf 2 schrijft er zelf een waarin het zegt trots te zijn. Kan ik me voorstellen. En voor bedrijf 3 is de nominatie alleen interessant voor het NL account. Begrijpelijk voor zo'n global player.

Wat ook gekund had was dit (en alle varianten daarop):

Alle volgers van deze accounts krijgen jouw felicitatie te lezen. Het brengt een menselijke en positieve 'vibe' in de timeline van bij elkaar opgeteld een slordige 70.000 volgers. En met een subtiel accent zet je jezelf als bedrijf net even anders neer. Je twitteraccount als ambassadeur van een bedrijf dat sympathiek wil zijn en ook laat zien dat het dat ook is. Het is net als in het echte leven zelf.

Nu kan ik zelf natuurlijk ook niet achter blijven:Gefeliciteerd met jullie transparantie-nominaties AkzoNobel, KPN en Philips! May the best report win!

Fingerspitzengefühl
"Na zorgvuldige bestudering van het rapport van de commissie en na een uitgebreide consultatie meen ik dat er maar één conclusie mogelijk is. Er zijn fouten gemaakt in deze zaak en voor die fouten vóel ik mij niet alleen verantwoordelijk, ik bén het ook. Uit hoofde van mijn ambt en functie. Het heeft bij mij geleid tot de conclusie dat in het belang van de bestuurbaarheid van de stad en de veiligheidsregio regio nodig is dat ik mijn ontslag indien als burgemeester van Groningen."

Zo had Peter Rehwinkel het ook kunnen doen, dit voorjaar. Maar hij deed het niet. Allerlei andere dingen gebeurden wel:

Eerst lekte uit dat hij geen herbenoeming wenste. Lastig. Toen lekte uit dat hij in Barcelona ging werken. Als expert rampenbestrijding. Tikje lastiger: Rehwinkel was verantwoordelijk bestuurder toen project X in Haren uit de hand liep... nu in Spanje aan de slag als 'baas crises'? Hhmm heel lastig eigenlijk. Blazoen beetje oppoetsen door aan te geven geen luxe afscheid te willen dan maar? Het had kunnen helpen. Had. Want een week later moest ie toegeven dat ie toch vrij luxe naar Barcelona ging: met zijn wachtgeld als salaris. Als vrijwilliger.

Arme burgemeester. Met pek en veren wordt Rehwinkel nu zijn stad uitgejaagd, door zijn partijvoorzitter, het journaille, door wie niet. Zijn reputatieschade werd vanaf het voorjaar alleen maar groter.  Alle feiten in één keer op tafel leggen, duidelijk zijn in wat je doet en uitleggen waarom. Het is de essentie van het reputatiemanagement dat hem had kunnen helpen. Op die manier was hij een beter ambassadeur voor het publieke ambt geweest.  Arme burgemeesters ook, en arme bestuurders in het algemeen. Zo de marges nog ruim waren, zijn ze in elk geval nóg minder ruim geworden: om een fout te maken en om zonder gedoe wachtgeld te krijgen. In crisistijd.