De jeugd van tegenwoordig is verloren

Op zoek naar een blogtopic stuitte ik vanmorgen op een artikel in het AD met de kop: de jeugd van tegenwoordig heeft geen toekomst. Het artikel doelt met de jeugd op de twintigers en dertigers van nu. Geweldige headline natuurlijk. Roept meteen een hoopvragen op. De 'jeugd' die ik op kantoor om me heen heb hangen, ziet er namelijk helemaal niet zo verloren uit. Bovendien ben ik zelf een dertiger maar reken mezelf toch echt niet meer tot de jeugd van tegenwoordig. Hoe zit dat?

Het artikel somt twee nieuwsfeiten op die hiervoor de belangrijkste oorzaak zijn. Eén: de huizenprijzen zijn in juli met 4,9 procent gestegen ten opzichte van een jaar eerder. Feit twee: de flexcontracten rijzen de pan uit. Werkgevers geven geen onbepaalde tijd contracten meer. En omdat een vast contract en een eigen huis de ultieme doelen van de jeugd van tegenwoordig blijken te zijn, omdat ze dan kunnen trouwen en kinderen krijgen, heeft de jeugd dus geen toekomst.

Perspectief
Tijd voor wat perspectief. Ik heb namelijk geen dakloze collega's uit de eighties en nineties met rammelende eierstokken (al zit daar wellicht nog wel een verschil tussen de dertigers en twintigers). Maar goed, het zijn ook geen flexwerkers. Het artikel lijkt me een beetje kort door de bocht. De idealen van de babyboomers en generatie X zijn niet de idealen van generatie Y en Z. Bovendien zit er ook een immens verschil alleen al tussen generatie Y en Z. Ik ben dus benieuwd naar de mening van mijn jeugdige collega's over dit artikel, hun verloren zijn en de zekerheid die zij vinden in een koophuis en een vast contract.

En dit valt op. Er wordt vooral geleefd in het hier en nu. De basis moet goed zijn (dus (huur)huis en baan). Maar wat daarna komt, bijvoorbeeld kinderen, is nu niet aan de orde. Huisje, boompje, beestje is heus niet altijd het ideaalbeeld. Het is dus niet per definitie zoals het artikel stelt dat kinderen later worden geboren omdat mensen geen huis en vast contract hebben. Het gaat ook over de kinderwens überhaupt, lovehoppen en de struggle om al dan niet te voldoen aan het maatschappelijke verwachtingspatroon.

Alles kan en alles mag
Alles kan en alles mag bij de jeugd van tegenwoordig. Logisch dus dat het goed zoeken is naar de juiste weg. Juist omdat er zoveel mogelijk is, is het standaard plaatje maar saai. Zoals een andere collega mooi stelt: ik zie vooral in mijn omgeving dat mensen heel erg op zoek zijn naar wie zij zijn, wat zij willen en van wie trouwen, kinderen, etc. (nog) helemaal niet hoeft. Dat is meer een mogelijk eindpunt van een reis, waarvan de reis zelf belangrijker is. Als je op mijn leeftijd nog geen verre reis hebt gemaakt in je eentje, ben je echt een soort van aliën. Een vast contract? Op zich fijn om die zekerheid te hebben, maar niemand wil meer jarenlang bij dezelfde werkgever blijven. We willen juist zoveel mogelijk uitproberen. Hetzelfde geldt voor een relatie, het geloof in de ware wordt steeds meer de ware voor deze fase in het leven.

Echt verloren of verloren in de ogen van de oudere generatie?
Is de conclusie die we kunnen trekken niet dat de jeugd van tegenwoordig slechts verloren is in de ogen van de oudere generatie? Of is dit N=5 onderzoekje slechts representatief voor de jeugd met een goede opleiding, een werkgever die niet doet aan flexcontracten en voldoende scholingsmogelijkheden? Ongetwijfeld kan het ook anders en is er wel degelijk een 'verloren' generatie. In het kader van Koning Context hoor ik dan ook graag andere ervaringen. Kritische reacties zijn welkom. Alleen daarmee wordt het plaatje rond.