De kracht en kwetsbaarheid van persoonlijkheid op Twitter

Afgelopen weekend werd ik geconfronteerd met de impact van mijn activiteiten op social media en Twitter in het bijzonder. Ik ben sinds november 2008 actief op Twitter en een simpele analyse leert dat ik gemiddeld meer dan 30 berichten op een dag plaats. Ik dacht altijd dat ik me tamelijk bewust was van wat ik twitter. Ik weet dat ik me op zondagen tamelijk aanstel als Feyenoord voetbalt, dat is overigens ook het enige moment dat ik niet echt mezelf ben. Ik speel dan echt een rol, ik overdrijf de emotie die ik werkelijk heb, echt ontzettend. Verder ben ik vooral mezelf, en juist daarin schuilt het gevaar en de kracht.

Privacy naar de maan
Terug naar afgelopen weekend. Mijn neef ging trouwen. In de brief van de ceremoniemeester stond een verzoek om foto's niet te delen op social media. Dat had ik zelf nog nooit gezien. Ik vind het wel iets hebben. Een intiem moment, waarvan het de bedoeling is, dat je het deelt met de mensen die je uitnodigt, niet meer, niet minder. Toch werd ik die avond aangesproken door een dame die ik niet kende. Al wekte zij wel het gevoel dat dat heel anders moest zijn. We volgden elkaar op Twitter. Tot op de dag van vandaag, kan ik niet herinneren wie dat moet zijn geweest. Ze wist erg veel van me. Ze wist dat ik een prachtige dochter heb sinds 8 weken, ze wist dat we bij Coopr vacatures open hadden staan, ze wist dat ik in Breda woon en nog veel meer.  Kortom: ze wist gewoon dingen die goede vrienden van mij die niet op Twitter zitten, misschien niet weten. Heel eerlijk: dat voelde best k*t. En dat lag niet aan die dame, was een leuk gesprek, niks mis mee.

Natuurlijk weet ik dat het zo werkt. Ik ken het mechanisme en weet dat alles wat ik publiceer openbaar is en online blijft staan. Daar zit vooral enorme kracht in. Zo heb ik het tot nu toe ook altijd beleefd. Ik geloof op Twitter in mensen die communiceren en niet in logo's. Logo's kunnen misschien werken voor klantenservice via Twitter, maar voor vrijwel elk ander doel zou ik altijd opteren voor personen. Die nodigen uit tot een gesprek. Mensen zijn in staat om een verhaal groter te maken.

Gezellig ouwehoeren heeft een functie
Bij veel bedrijfsaccounts zie ik naast klantenserviceconversaties vooral posts die verwijzen naar eigen content. Vaak op een blog. Daar ontstaat vrijwel nooit iets. Zo'n account spuugt alleen linkjes uit of richt die linkjes in het beste geval aan een paar relevante personen of andere icoontjes. Daar gebeurt meestal niet veel meer. Veel krachtiger is het als je je eigen mensen zichzelf laat zijn en ook bedrijfsmatig een bepaalde vrijheid gunt.

Ik weet nog dat toen ik begon met Twitter, veel mensen zeiden: Ik ben niet geïnteresseerd in wat je in je vrije tijd allemaal doet, waar je naar de wc gaat, wat je eet etc.' De waarheid is: mensen zijn daar júist wel in geïnteresseerd. Mensen zijn juist zelden geïnteresseerd in al die vakinhoudelijke tweets. Tenzij ze écht goed zijn.

Maar accepteer je dan ook die voetbaltweets in het weekend? Het geklets over zomergasten of het festival van dit weekend? Werkt dat? Is dat gestructureerd genoeg? Is het meetbaar, want je hebt het over persoonlijke accounts.