Een à twee keer per week is het weer zover: tijd voor minstens een halfuur irritaintment. Deze minuten spendeer ik in de krochten van het internet, en dan met name op Twitter en Instagram. Scrollend door profielen van influencers of opiniemakers die ik verafschuw, politici tegenover wie ik lijnrecht sta in mijn opvattingen of kijkend naar video’s en reclames waar ik eigenlijk een beetje van moet overgeven. Ik hoor het je denken: wáárom doe je dat dan? Omdat, lieve lezer, er een grote kracht verscholen zit in irritainment.
De kracht van irritainment
Blog
Opinie
Judith Vermulst
24-02-2022
Tachtig verschillende lifestylecoaches die je moeten redden van de ondergang (neem een kijkje op het account Onpersoonlijke Groei en cringe away), influencers die onder het mom van persoonlijke groei peperdure weekplanners en edelstenen verkopen aan jonge, beïnvloedbare meiden, vijfderangs artiesten die het kleine beetje faam dat ze nog hebben, gebruiken om leeg te lopen over kwesties waar ze totaal geen verstand van hebben: mijn irritainmentlijst is echt oneindig. Of zoals collega Jos het onlangs vrij treffend verwoordde: "Judith de multihater”.
"Van lifestylecoaches tot edelsteenverkopende influencers: mijn irritainmentlijst is oneindig."
Dat zal wel zo zijn, maar een kleine rondvraag in mijn omgeving leert me dat ik zeker niet de enige ben die verslingerd is aan irritainment, waarbij de relatief nieuwe juice channels zoals Life of Yvonne met stip op nummer 1 staan. Ook een persoon als Sander Schimmelpenninck zie je vaker tweeten over iets waar hij weer eens volledig van over de zeik is geraakt of iemand met wie hij het hartgrondig oneens is, dan andersom. Het populaire Twitter-account How Can I Make This About Me draait ook op irritainment: kijken naar hoe egoïstisch mensen zich kunnen gedragen.
Waar schuilt de aantrekkingskracht ‘m in? Waarom kijken we in hemelsnaam naar iets of iemand, terwijl we er alleen maar boos, chagrijnig, geïrriteerd of moedeloos van worden?
Irritatie is ook aandacht
De rondvraag die ik deed, leert me meteen twee dingen: we verwonderen ons tijdens het irriteren én we zoeken en vinden verbinding erin. Het gemeenschappelijke gevoel van "lekker samen haten”, kan in feite net zo groot zijn als de sympathie of warme gevoelens die je bij iets of iemand hebt.
Logisch dat marketeers, reclamemakers en PR-professionals dus handig gebruik (kunnen) maken van irritainment. Negatieve aandacht (lees: irritatie) is ook aandacht. Denk bijvoorbeeld aan de lancering van Toto’s nieuwe koning Dick Advocaat. De wegloopactie van Advocaat bij VI Vandaag, opgevolgd door een erg doorzichtige social campagne onder de hashtag #waarisdick, riep bij een hoop mensen ergenis op. Maar doet dat ertoe? Niet echt, want de actie was wel mooi onderwerp van gesprek op de socials die week.
Het voordeel van irritainment is dat de afzender er weinig nadelen van zal ondervinden. Een kleine nuancering is op z’n plaats, want natuurlijk bestaat er wel zoiets als bad publicity. Een goede reputatie opbouwen kost tijd, of je nou een influencer of politicus bent of voor een merk werkt. Toch vermoed ik dat irritainment niet zo snel blijvende schade aan zal richten, mede omdat het sterk rust op persoonlijke (wan)smaak. En daarmee kom ik op een tweede, belangrijke voordeel van irritainment: it’s all relative. Irritainment werkt goed, omdat iedereen ook wel weet dat het gaat om je persoonlijke mening of smaak én dat er andere, veel belangrijkere zaken in het leven zijn. Het is een "luxe” om bezig te kunnen zijn met dingen of mensen die je vervelend of vermoeiend vindt.
Verleg je grenzen!
schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!