De PR-Klaagmuur: Sanne Terlingen (Join Magazine)

We peilen elke week de pr-frustraties en - klachten van journalisten. Want wat is er nou lekkerder dan ongegeneerd losgaan over de constante stroom persberichten, telefoontjes en mailtjes van pr-bureaus? Waarom we dit doen? Om journalisten eens lekker te laten uitrazen. En om te leren. Want tussen dat gezeik zit hopelijk ook nog waardevolle informatie. Deze week mag Sanne Terlingen los gaan. Sanne Terlingen is hoofdredactrice bij Join Magazine.

1.    Hoeveel van de ontvangen persberichten gebruik je daadwerkelijk?Ongeveer 10 procent, misschien zelfs minder.

2.    Wat vind je van de kwaliteit van persberichten die je ontvangt?De kwaliteit verschilt enorm. Persberichten van uitgevers zijn meestal goed geschreven en informatief -  met in de bijlage een deel van een nieuw boek en een uitnodiging voor de boekpresentatie. Maar ik had laatst een persbericht van een ontwikkelingsorganisatie (hopelijk geschreven door een stagiair) over de verplaatsing van een project van Ivoorkust naar Togo in Ghana. Togo is een buurland van Ghana. En als de organisatie die in die regio werkt dat verkeerd vermeldt, dan heb ik automatisch het idee dat hun projecten ook niet veel soeps zijn.

3.    Hoe ziet volgens jou het ideale persbericht eruit?Het begint met het nieuws en vermeldt duidelijk waarom dat nieuws interessant is. Meestal schrijf ik over onderwerpen die ik zelf ontdek en spannend vind. Als een onderwerp me op een presenteerblaadje wordt aangeboden - dus met achtergrondinformatie en mogelijke bronnen erbij + een manier om met hen in contact te komen - dan pak ik het sneller op dan als ik zelf moet googlen naar aanleiding van het persbericht.

4.    Wat vind je van een persbericht onder embargo? Hoe ga jij daarmee om?Als een bedrijf een persbericht stuurt onder embargo terwijl zij het bericht net zo goed een dag later hadden kunnen sturen, dan maakt die zogenaamde exlusiviteit dat ik de inhoud juist minder interessant vind. Maar als freelance journalist moet je je idee pitchen. Stel, er wordt een kindervredesprijs uitgereikt, dan kan de winnaar een 16-jarig meisje uit Mozambique zijn, maar ook een 10-jarig jongetje uit Vietnam. Wint het meisje, dan zou ik haar verhaal kunnen voorleggen aan meidenblad Fancy. Met het jongetje kan ik niks. Na een dag vertrekken de kinderen weer uit Nederland. Ik ga niet naar de uitreiking als het niet zeker is of ik een verhaal kan maken. Vertelt de organisatie mij onder embargo dat het meisje wint, dan kom ik graag.

5.    Snappen pr-bureaus wel wie jouw doelgroep is en waar jij over schrijft/bericht?Ik ben chef bij het tijdschrift Join Magazine. Wij plaatsen onder andere verhalen van studenten journalistiek die (via ons programma) op reis gaan naar een ontwikkelingsland. Ja, we besteden aandacht aan ontwikkelingshulp, maar alle verhalen moeten interessant zijn voor jongeren. We zijn een tijdschrift voor jongeren, door jongeren. We shoppen met een Filipijnse transgender, testen lokaal gebrouwen bier, etc. Toch bieden ontwikkelingsorganisaties regelmatig verhalen aan. "We hebben het stukje zelfs al geschreven." - 300 woorden over hoe "uniek" hun hulp is. En hoe zielig de kindertjes naar wie hun geld gaat. Voor de duidelijkheid: die stukjes plaats ik dus niet.Ook krijg ik regelmatig persberichten van evenementen en tentoonstellingen die allang voorbij zijn als het tijdschrift uitkomt.

6.    Ben je bekend met Social Media Newsrooms ? Zo ja, gebruik je het?Nee.

7.    Wat is volgens jou het verschil tussen een traditioneel persbericht en Social Media Release?Weet ik te weinig van.

8.    Hoe zie jij eigenlijk Social Media?Geweldig voor journalisten, persvoorlichters en andere communicatiemensen. Je kunt er je boodschap verspreiden, netwerken, bronnen vinden. Als journalist moet je wel opletten wie wat meldt en waarom. Ook zie ik dat veel journalisten informatie oppikken die hun eigen standpunt bevestigt. Je omringt je op Social Media toch gauw met mensen met dezelfde interesses of uitganspunten als die van jezelf - of heel tegenovergesteld als je boze stukjes moet tikken. Als journalist moet je ervoor waken dat je denkt dat iedereen over een onderwerp denkt zoals de mensen op jouw Twitter-Timeline.

9.    Maken PR bureaus effectief gebruik van Social Media?In ieder geval maken ze er actief gebruik van.

10.    Maak je zelf gebruik van Social Media?Ja, Facebook en Twitter. Toen Yes nog bestond zocht ik vaak meiden (20-27) op Hyves. Jonge moeders, meiden met een vriend in het buitenland, meiden met een bijzonder beroep. Klinkt cru, maar als er beeld bij een verhaal komt, is het handig om meiden te benaderen die (ook qua uiterlijk) de (Yes-)doelgroep aanspreken.

11.    Hoe wil jij het liefst door een pr-bureau benaderd worden?Per email of eventueel via Twitter (met de vraag of ik geïnteresseerd ben. Meer informatie kan dan per email.)

12.    Wat zijn jouw 3 verboden woorden in een persbericht?Uniek, bijzonder en bijwoorden als "enorm, heel erg, vreselijk".

13.    Wat vind je van onderzoekjes in opdracht van een bedrijf?Dat hangt er vanaf hoe onafhankelijk het onderzoek is uitgevoerd.

14.    Is pr de afgelopen jaren veranderd?Daarvoor draai ik nog niet lang genoeg mee.

15.    Wat lijkt jou leuk aan werken bij een pr-bureau?Het verzinnen van een originele invalshoek waardoor een oerdegelijke mededeling (die eigenlijk niet eens nieuws is) toch heel spannend en onmisbaar lijkt.

Heb jij nog een brandende vraag die je nooit aan een journalist durfde te stellen? Of ben je journalist en wil jij je frustraties botvieren op de PR-Klaagmuur? Dit is je kans! Stuur een mailtje naar Marie Louise.