Goed idee om net zo ‘radicaal openhartig’ te zijn als Arne Slot?

Veel ervaring in het bedrijfsleven heb ik niet, maar radicaal openhartige bazen kom je  maar weinig tegen volgens mij. Kim Scott heeft die ervaring wel, ze was de baas van grote afdelingen bij Google en Apple, trainde vele CEO’s en schreef een bestseller over een nieuwe manier van leidinggeven die in haar ogen tot succes zou leiden: Radical Condor ofwel ‘radicaal openhartig’.

 

Ze definieert in haar boek vier leiderschapsstijlen:

1. Vervelend agressief
Dit is zo’n beetje de stijl van ‘Meryl Streep’ in The Devil Wears Prada (dank Business Insider voor het voorbeeld). Ze kleineert werknemers en zegt eigenlijk nooit iets aardigs. Sommigen dichten Louis van Gaal deze vorm van leiderschap toe, maar die schijnt voor zijn spelers juist geweldig meelevend te zijn. Hij weet alle verjaardagen.  

2. Te veel empathie
Ook niet goed natuurlijk, je houdt alle kritiek als baas voor je omdat je bang bent om iemand te kwetsen. Het zijn vaak gemaakte leiders, mensen die het niet gewend zijn om beslissingen te nemen. Het zorgt altijd voor een heleboel onduidelijkheid want je prijst iemand de hemel in terwijl hij of zij bagger aflevert.

3. Manipulatief en onoprecht
Dat zijn de overlevers in een organisatie. Je bent afstandelijk en durft geen kritiek te uiten omdat je weer verder wil. Ze hebben vaak een verborgen agenda waar ze elke dag weer een beetje aan werken. Al voor een ontslagronde hebben zij een compleet nieuw plan liggen bij de grote baas. In dat binnen hebben ze zelf een aardig rolletje. Het is onaardig om namen te noemen, maar bij voetbalclubs in Rotterdam, Amsterdam, Kerkrade en Tilburg liep en loopt er zo iemand rond.

4. Radicale openhartigheid
Dat is de goede baas, volgens Scott. Je bent wel degelijk betrokken bij mensen en het werk, maar zegt ook gewoon waar het op staat. Als iemand een slecht plan heeft opgeleverd dan zeg je dat gewoon eerlijk, maar je doet dat wel op een aardige manier. Je hebt een plan, daar zoek je goede mensen bij en je beoordeelt of iedereen nog een beetje onderweg is richting het grote doel. Zo niet dan neem je afscheid, maar de basis is dat je mensen vertrouwt en dat je belangstelling toont.

Het is leuk om die laatste leiderschapsstijl een beetje uit te diepen. Ik ga het niet teveel over voetbal hebben, maar moeten jullie ook zo aan Arne Slot denken? Nou ja, daar hebben we het straks nog wel even over. Laat ik jullie eerst even meenemen naar het hoofdstuk waarin Scott hier verder op ingaat. Ze vertelt over de periode bij een start up die ze zelf had opgericht. Iedereen had zich de tandjes gewerkt aan de eerste versie van het product en daarvan hing de volgende financieringsronde af. Op de dag dat die eerste versie bij dertig mogelijke klanten terecht moest komen, wandelde Scott in de richting van haar verkoopteam. Maar ja, de wandeltocht duurde een halve dag. De ene na de andere collega kwam naar haar toe met privéverhalen; van niertransplantaties tot topcijfers op school. Later belde ze met een coach over hoe vermoeiend ze dat allemaal vond. Hij zei: ‘Het heet management en het is je taak’. 

 

In het hoofdstuk definieert ze het radicaal openhartig wat verder. Ze geeft twee ‘regels’ in de radicaal openhartige manier van leidinggeven. De eerste is dat je meer moet zijn dan alleen een professional. Je moet….(beetje een rot woord, maar goed) verbinding maken met mensen, meer inbrengen dan alleen je werkpersoonlijkheid. Het tweede aspect is dat je het laat weten wanneer het niet goed is, je moet vrijmoedig commentaar geven. ‘Door verbinding te maken en vrijmoedig commentaar te geven krijg je radicale openhartigheid. Daarmee bouw je vertrouwen op en faciliteer je de communicatie die je helpt om de beoogde resultaten te bereiken. Als mensen je vertrouwen en weten dat je verbinding maakt dan is de kans groter dat ze jouw kritiek accepteren, dat ze jou eerlijk vertellen wat je niet goed doet en richten op de resultaten.’ 

 

In die leiderschapsrol kan ik me niet verplaatsen, dat lijkt me meer iets voor Jos of Jody, maar voor mij zou zo’n baas perfect zijn om voor te werken. Iemand die af en toe eens vraagt hoe het met je gaat, die het zegt als iets goed of juist ruk is. Dat beeld van een radicaal openhartige leider krijg ik altijd als ik naar de persconferenties van Arne Slot kijk. De manier waarop hij met media omgaat en vertelt over zijn relatie met spelers, heeft ook iets radicaal openhartigs. Hij geeft antwoord op alle vragen van de journalisten, als er buitenlandse media aanwezig zijn, verbazen ze zich daar altijd over.

Volgens mij versterkt die radicale openhartigheid tegen zijn spelers de manier waarop hij met media omgaat. Doordat hij met zijn spelersgroep openhartige gesprekken voert - bijvoorbeeld over wel of niet spelen - kan hij dat ook doen in de media. Slot zegt gewoon eerlijk hoe een gesprek met een speler ging en kiest daarbij – heel slim – altijd zijn eigen perspectief. Zou dat iets voor het bedrijfsleven zijn? Of zouden CEO’s meer te verbergen hebben dan de trainer van de kampioen van Nederland?