schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!
Hoe defensief moet je PR-beleid zijn richting de media?
Blog
Tips & Tricks
Noesjka van der Helm
02-06-2014
Werkend in PR bevind je je vrijwel altijd in een gezond spanningsveld tussen enerzijds de te communiceren boodschap en anderzijds de media die verhaal komen halen en die natuurlijk door alle 'spinsels' heen willen prikken. Dat kan er soms nog wel eens voor zorgen dat je het gevoel hebt met de rug tegen de muur te staan. Maar is dat nodig en hoe defensief moet je PR-beleid zijn om dit te voorkomen?
Soms ben je bijna vergeefs aan het leuren om bij de media een verhaal over te brengen, andere keren moet je ze bijna met een stok de deur uit jagen om ruimte te creëren. We begeven ons in een altijd dynamisch, veranderend en ultiem fascinerend werkveld. Even buiten beschouwing latend dat wanneer je inderdaad geen gehoor krijgt op je pitch je jezelf wellicht beter achter je oor kunt krabben en afvragen of je wel goed bezig bent, is er ook een verschil in houding. Meegaand versus defensief. Wat is beter om een boodschap over de bühne te brengen?
Ultieme controle versus open deur
Sommige organisaties stellen zich bikkelhard op. Geven enkel interviews wanneer zij dat willen. Geven zelden tot nooit een kijkje in de keuken en toegang tot een event is tot in de puntjes gecontroleerd en geregisseerd. Andere organisaties doen er alles, maar dan ook alles aan om een goede relatie met de media op te bouwen en deze te behouden. De vraag is: wat werkt het beste?
Net als met alles is dit afhankelijk van de omstandigheden en de organisatie waar je (voor) werkt. Grote en mediagenieke organisaties staan praktisch continu in de belangstelling. Die hebben ook vaak de 'luxe' om interviews van gerenommeerde organisaties zonder pardon te weigeren en zeer selectief te zijn in hun mediabenadering. Goede contacten in de media zijn belangrijk, maar een mediarelatie opbouwen is niet prioriteit nummer 1. Alle acties worden volledig doordacht, ieder woord zorgvuldig afgewogen. Alles om de controle te behouden over de publiciteit en de (merk)perceptie te regisseren.
Rondom andere merken en organisaties is er schijnbaar geen enkele controle en die bewegen continu zodra de media aan de deur klopt. Gaan op ieder interviewverzoek in en bewegen hemel en aarde omdat een journalist iets vraagt. Hiermee de zelf getimede communicatiemomenten volledig doorkruisend en de regie verliezen. Hoeveel ze ook van elkaar verschillen, beide acties hebben hetzelfde doel: negatieve artikelen, blogs, tv items, radioverslagen en video's te voorkomen.
Illusie
Wat echter wel eens wordt vergeten is dat de bronnen anno 2014 eindeloos zijn. Contact met een oud-medewerker, oud-leverancier of ontevreden klant is makkelijk gelegd via Twitter of Facebook en met het betere speur- en graafwerk is er over ieder persoon en ieder merk wel rottigheid naar boven te halen. Volledige controleer over een boodschap bestaat niet en negatieve reacties zijn niet te voorkomen. Wie is het ooit gelukt om iedereen tevreden te stellen? Het enige waarmee negativiteit (onder de doelgroep) te voorkomen is, is goede dienstverlening, solide producten en laagdrempelige communicatie. Kortom: kwaliteit leveren.
Gunfactor
Persoonlijk geloof ik heilig in goede mediarelaties en het belang van de 'gunfactor'. In Nederland is er relatief informeel contact met media. In mindere mate dan in België, maar weer formeler dan in de UK of VS. Aan de andere kant hebben we in Nederland wel de meest kritische journalisten die je tegen kunt komen. Laten zien dat je meedenkt en meewerkt om iets voor elkaar te krijgen dat wellicht niet op de planning stond. En de grenzen op zoeken waar je mogelijk kan meer doen dan je strikt aan het eigen actieplan houden. Toch is zo af en toe 'nee' zeggen ook goed. Met name wanneer de context niet duidelijk of zelfs schadelijk is.
PR is altijd meebewegen en bijsturen in de altijd aanwezige dynamiek. Een kwestie van de teugels laten vieren wanneer de omstandigheden goed zijn, maar toch regie behouden, de kwaliteit bewaken en altijd voorkomen dat je de speelbal wordt waarbij alle controle weg is.
Soms ben je bijna vergeefs aan het leuren om bij de media een verhaal over te brengen, andere keren moet je ze bijna met een stok de deur uit jagen om ruimte te creëren. We begeven ons in een altijd dynamisch, veranderend en ultiem fascinerend werkveld. Even buiten beschouwing latend dat wanneer je inderdaad geen gehoor krijgt op je pitch je jezelf wellicht beter achter je oor kunt krabben en afvragen of je wel goed bezig bent, is er ook een verschil in houding. Meegaand versus defensief. Wat is beter om een boodschap over de bühne te brengen?
Ultieme controle versus open deur
Sommige organisaties stellen zich bikkelhard op. Geven enkel interviews wanneer zij dat willen. Geven zelden tot nooit een kijkje in de keuken en toegang tot een event is tot in de puntjes gecontroleerd en geregisseerd. Andere organisaties doen er alles, maar dan ook alles aan om een goede relatie met de media op te bouwen en deze te behouden. De vraag is: wat werkt het beste?
Net als met alles is dit afhankelijk van de omstandigheden en de organisatie waar je (voor) werkt. Grote en mediagenieke organisaties staan praktisch continu in de belangstelling. Die hebben ook vaak de 'luxe' om interviews van gerenommeerde organisaties zonder pardon te weigeren en zeer selectief te zijn in hun mediabenadering. Goede contacten in de media zijn belangrijk, maar een mediarelatie opbouwen is niet prioriteit nummer 1. Alle acties worden volledig doordacht, ieder woord zorgvuldig afgewogen. Alles om de controle te behouden over de publiciteit en de (merk)perceptie te regisseren.
Rondom andere merken en organisaties is er schijnbaar geen enkele controle en die bewegen continu zodra de media aan de deur klopt. Gaan op ieder interviewverzoek in en bewegen hemel en aarde omdat een journalist iets vraagt. Hiermee de zelf getimede communicatiemomenten volledig doorkruisend en de regie verliezen. Hoeveel ze ook van elkaar verschillen, beide acties hebben hetzelfde doel: negatieve artikelen, blogs, tv items, radioverslagen en video's te voorkomen.
Illusie
Wat echter wel eens wordt vergeten is dat de bronnen anno 2014 eindeloos zijn. Contact met een oud-medewerker, oud-leverancier of ontevreden klant is makkelijk gelegd via Twitter of Facebook en met het betere speur- en graafwerk is er over ieder persoon en ieder merk wel rottigheid naar boven te halen. Volledige controleer over een boodschap bestaat niet en negatieve reacties zijn niet te voorkomen. Wie is het ooit gelukt om iedereen tevreden te stellen? Het enige waarmee negativiteit (onder de doelgroep) te voorkomen is, is goede dienstverlening, solide producten en laagdrempelige communicatie. Kortom: kwaliteit leveren.
Gunfactor
Persoonlijk geloof ik heilig in goede mediarelaties en het belang van de 'gunfactor'. In Nederland is er relatief informeel contact met media. In mindere mate dan in België, maar weer formeler dan in de UK of VS. Aan de andere kant hebben we in Nederland wel de meest kritische journalisten die je tegen kunt komen. Laten zien dat je meedenkt en meewerkt om iets voor elkaar te krijgen dat wellicht niet op de planning stond. En de grenzen op zoeken waar je mogelijk kan meer doen dan je strikt aan het eigen actieplan houden. Toch is zo af en toe 'nee' zeggen ook goed. Met name wanneer de context niet duidelijk of zelfs schadelijk is.
PR is altijd meebewegen en bijsturen in de altijd aanwezige dynamiek. Een kwestie van de teugels laten vieren wanneer de omstandigheden goed zijn, maar toch regie behouden, de kwaliteit bewaken en altijd voorkomen dat je de speelbal wordt waarbij alle controle weg is.
