Ik ben inmiddels overleden

Vanmorgen reed ik naar kantoor. Muziek aan, koffie in mijn hand, raam open en lekker meezingen met de muziek die uit mijn boxen knalt toen ik tegen de abriposter van Joep aanreed. 'Ik ben inmiddels overleden'. Die kwam binnen.

De harde campagne voor de dodelijk spierziekte Amyotrofische Lateraal Sclerose (ALS) raakt je. Keihard. Een klein jaar geleden zagen we ze voor het eerst, posters en tv-spotjes met foto's, beelden en interviews van ALS-patiënten die inmiddels overleden zijn. Intussen zijn er weer mensen overleden, want er duiken nieuwe gezichten op.

Hard, confronterend en opvallend
In de spraakmakende campagne die vorig jaar door stichting ALS Nederland naar buiten werd gebracht, zijn er van negen deelnemende ALS-patiënten foto-, film- en geluidsopname gemaakt. Zowel de patiënten als naaste familie en vrienden maken zich hard voor de campagne en vertellen en delen hun verhaal zodat zij na hun dood of de dood van dierbaren nog mee kunnen strijden tegen ALS.

In de filmopnames vertellen de intussen overleden patiënten wie ze zijn, wanneer bij hen de diagnose is gesteld en wat het voor hen betekent. Storytelling waarmee ze het publiek tot in hun kern raken en hen vragen mee te strijden tegen deze agressieve ziekte. Niet voor zichzelf, zij zijn op dat moment immers al overleden.

Rake content
De campagne heeft inmiddels meer dan 250.000 euro opgebracht en duizenden nieuwe donateurs. Een opvallende campagne, een die écht binnenkomt en je (in mijn geval) de hele dag bezig houdt. Een campagne met content die je raakt; de verhalen, de indringende foto's en de blik in de ogen van mensen die er dus niet meer zijn op het moment dat je ze 'aankijkt'. Ik had voor deze campagne nog nooit van de ziekte ALS gehoord, dat is nu wel anders.