Liefde tussen pr en journalistiek geen doel.

Vorige week presenteerden Smart.pr en de Perslijst de resultaten van hun gezamenlijke onderzoek naar het gedrag van Pr-professionals en journalisten en hun wederzijdse relatie. De conclusie was grofweg: Beide kampen hebben nog een hoop te verbeteren en te leren en investeren nu niet echt heel goed in elkaar. Hoe erg is dat? Niet zo erg vind ik.

PR-mensen vinden dat ze relevant bezig zijn, journalisten vinden van niet.

Ergens bekroop me het gevoel dat het onderzoek hier en daar zeer sociaal wenselijk is ingevuld. Dat wordt vooral duidelijk wanneer je de stellingen (pagina 18 en 19) bekijkt na de andere onderzoeksresultaten te hebben gelezen.  Zo zijn bijna alle pr-professionals het er over eens dat ze veel persoonlijk contact hebben met journalisten. Tegelijkertijd is de grootste klacht van het journaille aan ons pr-mensen, dat we zoveel irrelevant en onpersoonlijk bezig zijn.  Als je dit over 10 jaar nog eens vraagt, verwacht ik niet een heel ander beeld. En als je teruggaat in de tijd, zal het beeld ook niet drastisch anders zijn. Het is vooral volkomen logisch.

Andere belangen

Want laten we eerlijk zijn.  Journalisten en PR-mensen verdienen anders hun geld. Wij worden betaald door onze klanten. Onze klanten hebben een agenda. Zij hebben hun verhaal aan de wereld te vertellen. Dat gaat soms via media, steeds vaker rechtstreeks. Wij zeggen tegen onze klanten vaak, dat we in de dagelijkse praktijk, dichter tegen de lezer (en dus soms ook tegen een medium) aan willen zitten met onze daden, dan tegen onze klant. Maar in the end is de klant natuurlijk wel degene die beslist. Wij adviseren en voeren op een dusdanige wijze uit dat wij denken dat een journalist (of blogger, influential, argeloze consument) daar wat aan heeft. Maar hoe je het ook wendt of keert, wij zullen het altijd vanuit het belang doen van onze klant. Want wie betaalt, bepaalt. Dat wij binnen het speelveld van mogelijkheden kritisch en eigenwijs willen zijn is daarin toch een tweede.

Laat Pr ook een vak zijn.

Ik kan er niet mee zitten dat sommige journalisten de pr-kant nog altijd ervaren als "The Dark Side". Als de commerciële kant van redactionele werkzaamheden. Ze hebben ergens een punt. Aan ons is het de taak om dat op een zo goed mogelijke manier te doen. Snel, adequaat en transparant daar waar het kan.  Een goede journalist is wat mij betreft ook het liefst een tikje argwanend richting pr-professionals. Niets mis mee. Als journalisten hun werk te makkelijk opvatten, devalueert een stuk van mijn klant in hun medium ook enorm.

Laten we vooral naar onszelf kijken

In de reacties die ik online voorbij zag komen over dit onderzoek zie ik vooral mensen hun eigen gebiedje beschermen. Want die journalisten, aldus een pr-professional, willen helemaal niet benaderd worden. Mijn eigen ervaring vertelt me dat het over het algemeen wel meevalt. Alleen een gezonde argwaan als je een journalist nog niet kent, die kom je wel eens tegen ja. En die is niet gek. Zolang er nog "pr-professionals" rondlopen die hetzelfde persbericht naar 1500 titels sturen, valt er inderdaad nog een hoop te winnen. Maar uiteindelijk werk je met mensen die gewoon elke dag plezier willen hebben in datgene wat ze doen. En dat op een zo'n goed mogelijke manier proberen te doen. Als je van dat simpele basisprincipe uitgaat, dan komt het allemaal wel goed.

Voor wie de resultaten nog eens wil inzien: Resultaten - De Koppen Bij Elkaar 2011