Meer journalistieke aandacht voor het bedrijfsleven, maar hoe regel je dat?

Daarmee komen we meteen bij een belangrijk punt; het perspectief van het bedrijf is vaak niet het meest populaire. Als er bijvoorbeeld gedoe is over de lange rijen bij Schiphol dan gaat het natuurlijk om de reiziger. Dat is logisch vanuit media-perspectief want dan kies je de grote gemene deler, maar het kan wel eens verfrissend zijn om ook de overwegingen vanuit het bedrijf mee te nemen. Denk aan de relatie met de overheid als aandeelhouder, het krimpen tijdens Corona. Ik zeg niet dat je de voorlichter moet gaan uithangen als journalist, maar het helpt wel als je een CEO hebt gesproken om een totale analyse te maken.

Voetbaltrainers op het hoogste niveau geven elke week een persconferentie, ook als er even niets te melden is. Arne Slot van Feyenoord maakt daar gebruik van door via de media zijn visie te geven en uit te leggen waarom hij bepaalde keuzes maakt. Elke week de bazen van ING, Shell en KLM aan een tafel zou misschien wat veel worden, maar een beetje meer openheid zou wel verfrissend zijn. We hebben als Nederlanders immers veel te maken met bedrijven, werken er in veel gevallen en waarom zouden ze niet wat opener zijn voor het grote publiek?

Ik kan me best voorstellen dat bestuurders zich wel eens onbegrepen voelen door journalisten. Dat komt ook een beetje doordat het werken bij een bedrijf heel erg ver afstaat van het werk van een journalist. Het werken op een redactie heeft echt helemaal niets te maken met het werken bij een bedrijf; je krijgt op een redactie veel meer vrijheid en dat hoort ook bij het vak. Misschien zouden wij journalisten de processen wat beter snappen als we eerst ergens tien jaar bij een normaal bedrijf zouden werken en dan aan de slag gaan in de journalistiek. Ik ga het niet meer doen, maar er zijn vast voldoende mensen die het kunnen.

Natuurlijk zullen bedrijven steeds meer als een media-organisatie gaan functioneren, maar het gaat wel langzaam. De impuls was in mijn ogen om allerlei voorlichters en communicatiemensen naar binnen te halen en ze zogenaamd een journalistieke functietitel te geven, maar dat moet je juist niet doen. Het gaat erom dat je een bedrijf echt als een medium gaat inrichten met een duidelijk redactieformat, een plank, iemand met hoofdredactionele taken, podcastmakers, videomakers en stukkenschrijvers. Natuurlijk gaat zo’n redactie niet schrijven over de recente investeringen van het bedrijf in de wapenhandel, maar behalve nieuws naar boven halen, blijven er nog meer dan genoeg verhalen over om te maken.

Niet zo lang geleden sprak ik voor Managementboek Koen Durlinger omdat hij een boekje had geschreven over hoe je het als normale medewerker kan redden op kantoor. Hij schreef geen afzeikboek zoals Japke (van die aanstellerige extra letter), maar gewoon een soort ode aan het kantoor, de plek waar je leuke mensen tegenkomt, goed betaald krijgt en jouw ambities kan waarmaken. Dat perspectief mis ik een beetje bij collega-journalisten, een soort nieuwsgierigheid naar bedrijven. Tegelijk lijkt het bedrijfsleven zelf zich teveel neer te leggen bij de rol in de marge van de kranten, maar kom op mensen: jullie hebben genoeg goede verhalen te vertellen!