Tijd voor verveling - Gastblog door Maryse Ducheine

Vandaag presenteren we de eerste gastblogger op Coopr.nl. De eerste blogger die maandelijks haar bijdrage zal leveren op de maandag is Maryse Ducheine. Ze heeft een CV als een klok. Nu is zij werkzaam als interim communicatiemanager. Daarvoor had zij funcites bij de NOS en diverse ministeries. Maryse staat bij dit blog stil bij het onrealistisch verwachtingspatroon bij communicatiemensen én heeft dé oplossing voor het beperkt gebruik van ICT voor haar kinderen.

Mijn oudste zoon is acht en vindt dat ie toe is aan een smartphone: "Een iPhone 4S mama, dat kan best." Ik leef niet angstig in de wetenschap dat een van mijn kinderen onder een auto kan komen, of een fatale ziekte krijgt. Maar ik pieker gek genoeg wel over de praktische kant van het opvoeden. En die heeft in huize Ducheine vaak met ICT te maken. Hoeveel tijd mag er ge-iPad en ge-smart-teeveed worden? Dat is dagelijks een 'grote' kwestie, ook al zijn er afspraken over. Als daar ook nog een telefoon bij komt, mijn hemel! Ik stel me voor hoe zijn brein nu al versnipperd is geraakt; zijn aandachtspanne allang verstoord; de kwaliteit van zijn leventje straks afhangt van digitaal berichten verkeer. En vooral: blijft er nog genoeg tijd over om echt te spelen, te fantaseren? Heeft ie wel genoeg tijd om zich te vervelen?

Vervelen heeft een functie
Hoewel ik kinderen die zich vervelen en dan gaan zeuren echt supervervelend vind, is 'niets te doen hebben' en je vervelen, volgens vele experts erg goed voor de ontwikkeling van (hun) hersenen. Door je te vervelen, kruipen nieuwe gedachten je brein binnen, komen oude, verwaarloosde uit de kast geslopen. Je hersenen 'groeien' door te lummelen, te mediteren of verveeld in een stoel te hangen. Je hoeft er niets voor te doen. Oude ideeën kun je opnieuw tegen het licht houden en koppelen aan een nieuwe inval die je laatst had. Voilà een geweldige vondst.

Pas geleden volgde ik een masterclass speechwriting, en de trainer begon de sessie als volgt:  "Dit", zo gebaarde hij, "is het allerbelangrijkste wat ik vandaag aan jullie vertel".  We keken licht verwonderd naar soort kinderlijk, met stift ingekleurd, plaatje op het projectiescherm. "Je zult de tijd moeten nemen om je gedachten de vrije loop te laten", wijzend naar het getekende mannetje op een sofa. Hûh? Was ik hiervoor vanuit Den Haag naar het oosten van het land gereden?

Meer dan eigen domeinkennis
In de afgelopen 12 jaar dat ik in het vakgebied van de externe communicatie werkzaam was, heb ik de werkelijke tijd om gedachten de vrije loop te laten minder zien worden. De omloopsnelheid van het nieuws is hoger en reputaties moeten daardoor ook veel sneller gemanaged worden. Daarnaast: de diversiteit aan onderwerpen is groter geworden. Als een minister of CEO in een praatprogramma te gast is, moet ie niet alleen zijn eigen boodschappen paraat hebben, maar ook een afgewogen mening over tal van actuele kwesties. Dat vergt dat je als woordvoerder, adviseur of strateeg het nieuws over de hele (internationale) linie goed moet volgen, meer tijd moet stoppen in advisering en voorbereiding.

Onrealistisch verwachtingspatroon bij communicatiemensen.
De tijd om ergens bij stil te staan is ook beperkter aangezien bijna alle organisaties al langere tijd last hebben van de economische crisis. De druk op het bedrijf, instelling of organisatie om met minder mensen de doelstellingen te halen is opgevoerd. Zo'n druk heeft in elk geval het effect op communicatiemensen dat er een (verondersteld) verwachtingspatroon is dat er onmiddellijk gepresteerd en geadviseerd moet worden. Niks kan uitstel vergen.

Een paar jaar geleden werd ik ontboden bij een van de topmensen van het bedrijf waar ik werkte. Hij had inspiratie gekregen uit een aantal gesprekken die we hadden gevoerd over positionering en profilering. Voor mijn gevoel waren we halverwege. Hij daarentegen wilde een plan zien. Het moest over twee dagen klaar zijn. Ik zei tegen hem: "Dat kan in principe wel, maar dan krijg je een slecht plan. Wat ook kan is dat een goed plan maak, maar dat kost meer tijd". Tandenknarsend ging ie akkoord.

Betalen voor denkkracht
Tijd dus. Tijd om na te denken, tijd waarin je niet afgeleid wordt door Twitter of Facebook. Ik merk het nu ik voor mijzelf ben begonnen: Ik gun mezelf meer tijd om na te denken, krijg nieuwe, nuttige en ook veel onzinnige ideeën en ik leg nieuwe verbanden. Tegen een opdrachtgever heb ik gezegd: "ik ga wel uren 'creatief proces' schrijven, die zie je ook terug op de rekening." Misschien is het ongewoon, ik weet het niet, het is voor mij logisch. Mijn hersenen, mijn denkkracht, gecombineerd met mijn ervaring en talenten zijn de basis van wat ik doe en deliver.

Tijdens de masterclass waar we vooraf twee schrijfopdrachten voor moesten doen, en waar ik natuurlijk net iets te weinig tijd voor had genomen, kreeg ik eigenlijk hét grote idee voor een lezing waar ik al een tijdje mee bezig ben. Ineens wist ik hoe het moest, en wat de essentie was. Ik heb tijdens die dag mijn idee al in de praktijk gebracht en in een beschermde setting kunnen oefenen en feedback gekregen. Daarvoor was ik dus de A12 afgereden! Om inspiratie te krijgen.

Ondertussen weet ik ook hoe ik het 'ICT-issue' thuis oplos. Tijdens het schrijven van dit eerste gastblog voor de coopr website kwam "De opvoed duo-App" in mij op. Te installeren op de devices van zowel ouder als kind. Ik stel mij voor dat mijn opvoedmantra's voortaan per wifi verbinding door het huis rondgebazuind worden. Smoezen over iPad gebruik als: "Ik wist niet dat het half uur al voorbij was hoor mam!" zijn verleden tijd. En als ik niet thuis ben, kan ik vanuit de meetingroom bij een cliënt via mijn iPad het slot op het mobieltje van de achtjarige activeren."Your mom thinks it is time you're getting bored." Zolang die App niet bestaat los ik het anders op: hij krijgt voorlopig geen smartphone.