schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!
Verslaggever, pijn is geen verhaal
Blog
PR
Arusha Mau-Asam
24-07-2014
Een barbiepop. Een half ontbloot bovenlijf van iemands overleden echtgenoot, moeder of kind. Een stapel Nederlandse paspoorten. De afgelopen dagen heeft de media volop verslag gedaan van de gruwelijke MH17 vliegtuigramp. Wereldwijd gaan er hartverscheurende beelden rond. Elk medium maakt zijn eigen verhaal en gebruikt daarbij eigen beeld om het (politieke) verhaal kracht bij te zetten, inzicht te geven in de vorderingen in het (trage) proces, om de vinger naar iemand te kunnen wijzen óf het sensatiegevoel op te vijzelen...
Ethiek en gevoelswaarde
Ik heb lang nagedacht of ik een blog zou wijden aan deze tragedie, er is al zoveel over geschreven. Maar het ethische element bij de beelden die ik langs heb zien komen, knaagt aan me en houdt me bezig. Foto's van herkenbare lichamen en persoonlijke spullen, terwijl nabestaanden nog maar nét gehoord hebben dat iemand die zij liefhebben op een onmenselijke manier om het leven is gekomen. Dat gaat toch 10 stappen te ver?Een Britse reporter van Sky News die voor de camera een koffer doorspit van een van de slachtoffers. "We shouldn't really be doing this, I suppose." Nee, inderdaad hoor je dat niet te doen! Dit gaat vér voorbij de grens die 'journalistieke vrijheid' heet. Wanneer iemand overlijdt, is iemand geen persoon met rechten meer. Deze rechten gaan over op de nabestaanden. En nee, de overledenen hebben geen toestemming gegeven voor het maken van deze beelden en hun nabestaanden al helemaal niet. Beeld je in dat je op deze manier geconfronteerd wordt op tv, op het internet en in de krant met dit soort mensonterende beelden van een familielid of vriend. Dat is toch afschuwelijk!?
Dat je als journalist goede verslaglegging hoog in het vaandel hebt, vind ik een goede zaak. Maar op dit soort momenten kán en mág een journalist niet zo ver gaan, dat is niet ethisch. Op het moment dat iemand overleden is, draait het om ethiek en gevoelswaarde. Maak een zorgvuldige afweging van wat wel of niet door de beugel kan. Beste journalist, draai de situatie eens om. Wat als het een dierbare van jou zou zijn? Wat had je dan gedaan? Wat is ethisch gezien het juiste om te doen? Ik leg de vraag bij jou neer maar heb er zelf zeker een mening over.
Pijn is geen verhaal
Zoals ouders, die hun 3 kinderen en vader verloren, gisteren lieten weten:We ask the media to respect the privacy of our family and friends - pain is not a story. En zo is het precies. Het is mooi als nabestaanden hun verhalen zelf willen delen. Dat helpt wellicht bij de rouwverwerking en brengt in ieder geval in beeld hoe zij iemand willen herinneren. Maar pijn, de helse pijn die zij doormaken, is géén verhaal. Daar moet respectvol mee omgegaan worden.
Wat er sinds de crash en de dagen die daarop volgden aan beeld is verschenen in de media is oneerbiedig. Het ene disrespectvolle beeld werd opgevolgd door het andere. De beelden hebben zich verspreid over de internationale media. Zichtbaar voor iedereen. Of het nu uit pure interesse is, sensatielust of rouw. Mijn maag draait zich ervan om. Stick to the facts en objectieve verslaggeving in tijden van crisis.
Ethiek en gevoelswaarde
Ik heb lang nagedacht of ik een blog zou wijden aan deze tragedie, er is al zoveel over geschreven. Maar het ethische element bij de beelden die ik langs heb zien komen, knaagt aan me en houdt me bezig. Foto's van herkenbare lichamen en persoonlijke spullen, terwijl nabestaanden nog maar nét gehoord hebben dat iemand die zij liefhebben op een onmenselijke manier om het leven is gekomen. Dat gaat toch 10 stappen te ver?Een Britse reporter van Sky News die voor de camera een koffer doorspit van een van de slachtoffers. "We shouldn't really be doing this, I suppose." Nee, inderdaad hoor je dat niet te doen! Dit gaat vér voorbij de grens die 'journalistieke vrijheid' heet. Wanneer iemand overlijdt, is iemand geen persoon met rechten meer. Deze rechten gaan over op de nabestaanden. En nee, de overledenen hebben geen toestemming gegeven voor het maken van deze beelden en hun nabestaanden al helemaal niet. Beeld je in dat je op deze manier geconfronteerd wordt op tv, op het internet en in de krant met dit soort mensonterende beelden van een familielid of vriend. Dat is toch afschuwelijk!?
Dat je als journalist goede verslaglegging hoog in het vaandel hebt, vind ik een goede zaak. Maar op dit soort momenten kán en mág een journalist niet zo ver gaan, dat is niet ethisch. Op het moment dat iemand overleden is, draait het om ethiek en gevoelswaarde. Maak een zorgvuldige afweging van wat wel of niet door de beugel kan. Beste journalist, draai de situatie eens om. Wat als het een dierbare van jou zou zijn? Wat had je dan gedaan? Wat is ethisch gezien het juiste om te doen? Ik leg de vraag bij jou neer maar heb er zelf zeker een mening over.
Pijn is geen verhaal
Zoals ouders, die hun 3 kinderen en vader verloren, gisteren lieten weten:We ask the media to respect the privacy of our family and friends - pain is not a story. En zo is het precies. Het is mooi als nabestaanden hun verhalen zelf willen delen. Dat helpt wellicht bij de rouwverwerking en brengt in ieder geval in beeld hoe zij iemand willen herinneren. Maar pijn, de helse pijn die zij doormaken, is géén verhaal. Daar moet respectvol mee omgegaan worden.
Wat er sinds de crash en de dagen die daarop volgden aan beeld is verschenen in de media is oneerbiedig. Het ene disrespectvolle beeld werd opgevolgd door het andere. De beelden hebben zich verspreid over de internationale media. Zichtbaar voor iedereen. Of het nu uit pure interesse is, sensatielust of rouw. Mijn maag draait zich ervan om. Stick to the facts en objectieve verslaggeving in tijden van crisis.
