Hoe kijken jullie terug op de vlucht die online communicatie heeft genomen de afgelopen vijftien jaar? Ik weet nog dat ik m'n allereerste hotmailadres aanmaakte, ergens in '98. En dat het zo ontzettend vet was dat je een tekst kon tikken, op verzenden kon klikken en dat dit gewoon aankwam bij een ander persoon, die dan natuurlijk wel óók een mailadres moest hebben anders hield het op.

En nu, in 2012, is alles en iedereen te vinden op internet en ook te bereiken. Is het niet via email, dan wel via Facebook of Twitter. Je hoeft elkaar niet eens meer persoonlijk te kennen. Je kunt altijd met iemand communiceren. En je hebt gegarandeerd een publiek. Mijn collega Jody schreef enige tijd geleden al een blog waarin hij aangaf meer afstand te nemen van de communicatie via social media. Even wat minder tweets, minder likes, minder updates.. Even wat minder digitaal met elkaar communiceren. Of eigenlijk: zenden.. wat dat is het steeds meer. Online zenden zonder dat je je afvraagt of de ontvanger hier wel op zit te wachten.

En dat is nou precies waar deze video van de week over gaat. Het gemak van het zenden. Naar iemand die je niet kent, waar je geen persoonlijke band mee hebt. Je bekommert je niet om het effect dat de boodschap heeft op de ontvanger. Kijk en oordeel zelf. Het is een case met verschillende invalshoeken waar iedereen wel wat van vindt.

En? In eerste instantie geef ik de presentatrice meer dan gelijk. Waar haalt iemand het lef vandaan om zo persoonlijk te worden zonder dat je elkaar kent? En dan nog. Ik zou het zelfs van een vriendin  nogal onaardig vinden als ze mij zo aan zou spreken. Als iedereen elkaar maar te pas en te onpas zo aanvalt, dan gaat het een leuke kant op met al onze sociale communicatiemogelijkheden. Het is zo makkelijk om iemand die je niet persoonlijk kent op een dergelijke manier te benaderen, ergens tegenaan te schoppen. Een face to face ontmoeting zou alles hebben veranderd. Dat verzacht en ontspant. Daarnaast, je ként iemand niet. Je kent niet het persoonlijke verhaal. Misschien is er wel veel meer aan de hand dan dat je op het eerste gezicht ziet.

Mijn tweede gedachte is, tja. Als presentatrice heb je natuurlijk wel een voorbeeldrol. En overgewicht is niet 'normaal' en een stijgend probleem. Vooral in de US maar ook steeds meer hier. Uit een onderzoek van Designed to move blijkt zelfs dat onze generatie kinderen de eersten zijn met een kortere levensverwachting dan hun ouders. Hoe confronterend is dat. En een grote veroorzaker is inderdaad: overgewicht. In dat kader denk ik, maak gebruik van je publieke bekendheid en geef het goede voorbeeld.

Als derde: wat de presentatrice doet, doet ze toch goed. Er zijn meer zaken die de aandacht verdienen. Niet alleen overgewicht is een hot topic. Ook de verharding van de communicatie door social media is een ding. Dat het zo makkelijk is om lelijk tegen elkaar te doen, omdat er online altijd nog een zekere afstand is. Denk ook aan de Facebookmoord, een bizar voorbeeld. Ik geloof het zo dat social media pesten in de hand werkt.

De presentatrice zet in dit specifieke geval haar positie als bekende persoon in om een andere boodschap over het voetlicht te krijgen.  Ze brugt zo'n k-brief over haar overgewicht naar het vragen van aandacht voor een  breder doel, namelijk pesten. En ze bedankt alle mensen van wie ze een 'persoonlijk' bericht heeft gekregen, die aangeven haar te supporten. Dat is wat social media ook mogelijk maakt. Hoor en wederhoor, de dialoog aangaan, niet alleen zenden maar ook ontvangen. Persoonlijk contact, reciprociteit. Dat is de kern van echt contact. Laten we dat vooral niet vergeten.