Wat ik leerde van die keer dat ik keihard op m’n bek ging

In mijn nieuwe rol als accountmanager schoof ik vanuit m’n home office aan voor een virtueel overleg met een klant. Ik zou vanuit deze rol in de lead zijn tijdens het gesprek. Nog voordat we begonnen waren, voelde ik de onrust al in m’n hoofd. Ik was (te) druk, waardoor ik niet goed voorbereid was op de call. En dat niet alleen: ik had ook sinds drie dagen een puppy in huis rondwandelen. Met enkele korte nachten achter de rug en een nog onwennig beestje in de buurt dat constant om aandacht vroeg, begon ik aan de afspraak. Het was een drama. Het gesprek viel regelmatig stil, ik moest zoeken naar woorden, kreeg het warm en Keet de pup sleepte achter mij een plantenbak door de woonkamer. Ik zag een fronsende blik aan de andere kant. Een half uur later toen ik afrondde, had ik al zo’n duizend doden gestorven. 

Op dat moment was ik ervan overtuigd dat ik het had verbruid bij de klant. Mijn collega die ook deelnam aan het overleg, hing kort daarna aan de telefoon. En ze deed het beste wat ze maar kon doen. In plaats van er iets over te zeggen, stelde ze vragen. "Hoe vond je dat het ging?” en "Waardoor kwam dit?” Ze creëerde voor mij de ruimte om verantwoordelijkheid te nemen en ervan te leren. En geloof me, dat heb ik gedaan. Ik deel m’n geleerde lessen graag met je: