schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief!
Media: "nee" is ook een antwoord
Blog
Opinie
Talitha Dirkzwager
01-10-2014
Bij Coopr zijn we veel in contact met de (online) media. Over allerlei onderwerpen. De ene keer met meer nieuwswaarde dan de andere keer. Maar alleen als we denken dat een verhaal genoeg relevantie heeft voor het medium. Geloven we er zelf absoluut niet in? Dan beginnen we er niet aan...
Eerder dit jaar deelde ik al deze tips voor het pitchen van interviews. Er zijn helaas PR-mensen die het op dit vlak wat anders aanpakken. En om die reden hebben 'wij PR-mensen' niet bij iedere journalist de beste naam. Soms vind ik echter dat ook journalisten zich wel eens iets meer in de schoenen van PR-professionals zouden kunnen verplaatsen. Ja, ze hebben het druk, redacties zijn ingekrompen, ze worden de hele dag 'lastig gevallen' door nabellende PR-mensen, etc. Maar toch zou ik de media de volgende 3 regels willen meegeven:
1. Nee, is ook een antwoord.
Regelmatig pitchen we verhalen exclusief naar media. Eén dagblad krijgt bijvoorbeeld een verhaal als eerste aangeboden. Voor hen interessant, voor ons meer zekerheid dat het verhaal wat groter opgepikt wordt in een goed medium. Als je dit netjes wil doen, kun je dus echt maar één voor één pitchen. Daar houden we ons strikt aan. Maar het is soms wel fijn als journalisten daar een beetje rekening mee zouden houden...
Het gebeurt regelmatig dat we iemand bellen met het voorstel voor een exclusief verhaal: een interview, als eerste een onderzoeksrapport inzien, etc. Soms is het antwoord direct ja (fijn!), of direct nee (jammer!). Soms hoor je 'Zet maar op de mail, dan kijk ik nog wel' (een beleefde 'nee'). Maar regelmatig is het antwoord: "Klinkt heel erg leuk, echt iets voor 'medium X'. Mail het even, dan overleg ik met mijn collega's en kom er op terug!" Zo'n reactie voelt wel als een grote kans op een 'ja'. Daardoor wacht je vol verwachting de reactie af en legt het verhaal uiteraard nergens anders neer.
Maar dan blijft de reactie uit. En je wacht maar en wacht maar, tot de deadline steeds dichterbij komt... En je begint je af te vragen: op welk punt kun je nabellen of mailen, zonder dat het 'opdringerig' voelt? Ga je verder met media benaderen, dan kom je de afspraak voor de exclusiviteit niet na. Wacht je te lang en het antwoord blijkt nee, dan is het te kort dag om iets anders te regelen... Uiteindelijk ga je er achteraan en hoor je soms toch een 'nee'. Of krijg je überhaupt niemand meer te spreken. Frustrerend! Mijn advies: nee is ook een antwoord. Liever een kort 'Mijn collega's zien het verhaal toch niet zitten' of desnoods alleen een 'nee'. Want dan is er in ieder geval duidelijkheid...
2. Opgestaan, plaatsje vergaan.
In het verlengde van het vorige punt: het geval waarbij je na het aanbieden van een 'exclusive' heel lang niets hoort, maar waarbij er toch interesse blijkt te zijn. Na een eerste enthousiaste reactie, hoor je tijden niets... En je krijgt de journalist niet te pakken. Mailen, bellen, desnoods ook nog een Tweet, het helpt allemaal niets... Als de deadline van je klant nadert is het een erg groot risico om te blijven wachten, dus na een laatste contactpoging (met ultimatum) benader je de volgende op je lijst. En zij zeggen ja. En dan blijkt het eerste medium ineens toch interesse te hebben, maar ligt het ook al bij de concurrentie. Dan zijn media vaak 'not amused'. In dat geval is het heel vervelend, maar toch een geval van 'opgestaan, plaatsje vergaan'... Toon wat begrip voor de deadlines van de PR-mensen met wie je schakelt en accepteer als je zelf te lang gewacht hebt...
3. Feiten laten checken, kan echt waardevol zijn...
De meeste journalisten vinden het prima om een artikel op basis van bijvoorbeeld een interview te laten tegenlezen via de klant of het PR-bureau. Sommige media willen hier echter niet aan... En dat is knap vervelend. Want die feitencheck willen we echt niet doen om te plagen... Maar om te voorkomen dat er 'foute' cijfers in de media terechtkomen. En soms niet alleen in medium 1, maar ontstaat er een sneeuwbaleffect. En komt de fout terug in een bespreking van het krantenartikel op de radio en dit wordt vervolgens online gezet. 1 klein mailtje met het tekstje, had een groot verschil kunnen maken...
Deze tekst is een klein stukje klaagmuur, maar dan de andere kant op. Gelukkig is het contact met de media het grootste deel van de tijd heel positief en levert het mooie resultaten voor onze klanten op. Met deze regels erbij kan het nog net een stukje positiever worden!
Eerder dit jaar deelde ik al deze tips voor het pitchen van interviews. Er zijn helaas PR-mensen die het op dit vlak wat anders aanpakken. En om die reden hebben 'wij PR-mensen' niet bij iedere journalist de beste naam. Soms vind ik echter dat ook journalisten zich wel eens iets meer in de schoenen van PR-professionals zouden kunnen verplaatsen. Ja, ze hebben het druk, redacties zijn ingekrompen, ze worden de hele dag 'lastig gevallen' door nabellende PR-mensen, etc. Maar toch zou ik de media de volgende 3 regels willen meegeven:
1. Nee, is ook een antwoord.
Regelmatig pitchen we verhalen exclusief naar media. Eén dagblad krijgt bijvoorbeeld een verhaal als eerste aangeboden. Voor hen interessant, voor ons meer zekerheid dat het verhaal wat groter opgepikt wordt in een goed medium. Als je dit netjes wil doen, kun je dus echt maar één voor één pitchen. Daar houden we ons strikt aan. Maar het is soms wel fijn als journalisten daar een beetje rekening mee zouden houden...
Het gebeurt regelmatig dat we iemand bellen met het voorstel voor een exclusief verhaal: een interview, als eerste een onderzoeksrapport inzien, etc. Soms is het antwoord direct ja (fijn!), of direct nee (jammer!). Soms hoor je 'Zet maar op de mail, dan kijk ik nog wel' (een beleefde 'nee'). Maar regelmatig is het antwoord: "Klinkt heel erg leuk, echt iets voor 'medium X'. Mail het even, dan overleg ik met mijn collega's en kom er op terug!" Zo'n reactie voelt wel als een grote kans op een 'ja'. Daardoor wacht je vol verwachting de reactie af en legt het verhaal uiteraard nergens anders neer.
Maar dan blijft de reactie uit. En je wacht maar en wacht maar, tot de deadline steeds dichterbij komt... En je begint je af te vragen: op welk punt kun je nabellen of mailen, zonder dat het 'opdringerig' voelt? Ga je verder met media benaderen, dan kom je de afspraak voor de exclusiviteit niet na. Wacht je te lang en het antwoord blijkt nee, dan is het te kort dag om iets anders te regelen... Uiteindelijk ga je er achteraan en hoor je soms toch een 'nee'. Of krijg je überhaupt niemand meer te spreken. Frustrerend! Mijn advies: nee is ook een antwoord. Liever een kort 'Mijn collega's zien het verhaal toch niet zitten' of desnoods alleen een 'nee'. Want dan is er in ieder geval duidelijkheid...
2. Opgestaan, plaatsje vergaan.
In het verlengde van het vorige punt: het geval waarbij je na het aanbieden van een 'exclusive' heel lang niets hoort, maar waarbij er toch interesse blijkt te zijn. Na een eerste enthousiaste reactie, hoor je tijden niets... En je krijgt de journalist niet te pakken. Mailen, bellen, desnoods ook nog een Tweet, het helpt allemaal niets... Als de deadline van je klant nadert is het een erg groot risico om te blijven wachten, dus na een laatste contactpoging (met ultimatum) benader je de volgende op je lijst. En zij zeggen ja. En dan blijkt het eerste medium ineens toch interesse te hebben, maar ligt het ook al bij de concurrentie. Dan zijn media vaak 'not amused'. In dat geval is het heel vervelend, maar toch een geval van 'opgestaan, plaatsje vergaan'... Toon wat begrip voor de deadlines van de PR-mensen met wie je schakelt en accepteer als je zelf te lang gewacht hebt...
3. Feiten laten checken, kan echt waardevol zijn...
De meeste journalisten vinden het prima om een artikel op basis van bijvoorbeeld een interview te laten tegenlezen via de klant of het PR-bureau. Sommige media willen hier echter niet aan... En dat is knap vervelend. Want die feitencheck willen we echt niet doen om te plagen... Maar om te voorkomen dat er 'foute' cijfers in de media terechtkomen. En soms niet alleen in medium 1, maar ontstaat er een sneeuwbaleffect. En komt de fout terug in een bespreking van het krantenartikel op de radio en dit wordt vervolgens online gezet. 1 klein mailtje met het tekstje, had een groot verschil kunnen maken...
Deze tekst is een klein stukje klaagmuur, maar dan de andere kant op. Gelukkig is het contact met de media het grootste deel van de tijd heel positief en levert het mooie resultaten voor onze klanten op. Met deze regels erbij kan het nog net een stukje positiever worden!
